نود و هشت درصد پرستاران اعلام کردند که کمبود خدمات در بخش مراقبت‌های ناکافی نقش داشته‌است و ۸۳ درصد گفته‌اند که عدم توافق بین کارکنان در مورد چگونگی مراقبت از افراد بی‌پی دی یک عامل بود .
محققان جمهوری ایرلند - پروفسور سی موس cowman ، از کالج سلطنتی جراحان و فیلیپ جیمز ، متخصص بالینی اداره خدمات بهداشت ، دریافتند که بیش از یک چهارم پرستاران بررسی شده ( ۲۷ درصد ) تماس روزانه با بیماران بی‌پی دی داشتند .
با وجود این ، تنها سه درصد آموزش پس از فارغ‌التحصیلی در بی‌پی دی را دریافت کرده بودند و ، هنگامی که آموزش ارائه شد ، گرایش به یک کارگاه یا سخنرانی وجود داشت .
بی‌پی دی ، بیماری حاد ذهنی است که با بی‌ثباتی مداوم در حالات ، روابط شخصی ، خود - تصویر و رفتار مشخص می‌شود . این ناپایداری می‌تواند بر جنبه‌های زندگی individual's و حس هویت آن‌ها ، ناشی از خودکشی و میزان قابل‌توجهی از تلاش‌های انتحاری تاثیر بگذارد . این امر در زنان جوان رایج‌تر است و اغلب به خدمات بهداشت روانی نیاز دارند .
یک صد و پنجاه و هفت پرستار بخش و جامعه مبتنی بر جامعه که برای خدمات بهداشتی کار می‌کنند و خدمات درمانی بستری و سرپایی را ارائه می‌دهند ، ۶۷ ( ۴۱ درصد ) تکمیل پرسشنامه مفصل را بررسی کردند .
پروفسور سی موس cowman می‌گوید : " یکی از یافته‌های نگران‌کننده این مطالعه این است که اکثریت کارکنان بر این باورند که عدم توافق اعضای چند انضباطی به مراقبت ناکافی منجر می‌شود. "
" این به نیاز به راهنمایی بیشتر برای اجتناب از رویکردهای مختلف برای مدیریت مشتریان با همان بی‌نظمی ، اشاره دارد . نیاز به همه خدمات برای توسعه سیاست‌های بی‌پی دی ، نیز توسط گروه متخصص در سیاست سلامت روانی در گزارش ۲۰۰۶ برجسته شد .
فقدان آموزش تخصصی نیز یک نگرانی بود .
پروفسور cowman می‌گوید : " اکثر پرستاران تایید کردند که نقش کلیدی در ارزیابی و مدیریت افرادی با بی‌پی دی دارند و ۹۰ درصد گفته‌اند که مشتاق دریافت آموزش‌های بیشتر در برخورد با بی‌پی دی خواهند بود " .
" ما نگران بودیم که تنها سه درصد آموزش پس از فارغ‌التحصیلی دریافت کرده باشند . در مقابل ، پرستاران استرالیایی ۱۱ برابر دوره‌های تحصیلات تکمیلی در بی‌پی دی را به عنوان همکاران خود در جمهوری ایرلند دریافت می‌کنند .
" این فقدان آموزش باید مورد توجه قرار گیرد چرا که مطالعات دیگر نشان داده‌اند که می‌تواند هم دانش بی‌پی دی و نگرش نسبت به آن را بهبود بخشد ."
۸۸ درصد از پرستاران که در این نظرسنجی شرکت داشتند ، اظهار داشتند که درمان افراد بی‌پی دی مشکل است . ۷۵ درصد گفته‌اند که نگاه کردن بعد از آن‌ها بسیار دشوار است و ۸۰ درصد معتقد بودند که مراقبت از دیگران دشوار است .
۶۲ درصد احساس می‌کردند که عدم آموزش و تخصص کارکنان به مراقبت‌های ناکافی برای افراد بی‌پی دی و ۶۵ درصد گفته‌اند که به افرادی که بی‌پی دی دارند ، عامل دیگری است .
همچنین از پرستاران پرسیده شد که آن‌ها تا چه حد از وضعیت آگاه بودند . تعداد سوالات پاسخ صحیح از دوتا نه و متوسط گرفته شد .
هنگامی که نوبت به چگونگی بهبود خدمات بود ، ارایه خدمات تخصصی برای افرادی با بی‌پی دی ، گزینه مورد علاقه ( ۶۵ درصد ) ، و به دنبال پروتکل‌های استاندارد برای مدیریت افراد بی‌پی دی ( ۶۰ درصد ) و آموزش مهارت‌ها برای کارکنان ( ۵۱ درصد ) بود .
بهبود آموزش دوره کارشناسی ( ۴۸ درصد ) ، بهبود آموزش خدمات ( ۴۸ درصد ) و فراهم کردن کارکنان روان‌پزشکی که با حوادث و بخش‌های اورژانس ارتباط دارند ( ۴۲ درصد ) نیز واکنش‌های عمومی بودند .
پروفسور cowman می‌گوید : " این مطالعه نشان می‌دهد که پرستاران روان‌پزشکی عصبی با بیماران بی‌پی دی تماس می‌گیرند و معتقدند که آن‌ها نقشی در مراقبت از آن‌ها دارند " .
" اما اکثریت مردم بی‌پی دی را به عنوان یک گروه دشوار برای مراقبت و احساس می‌کنند و احساس می‌کنند که مراقبت کلی که در حال انجام است کافی نیست .